Gelukkig, het block is opgeheven. Vannacht kreeg ik weer ingevingen, inspiratie en stof waardoor er eindelijk weer wat zinnige zinnen op papier terecht kwamen. Het lukte weer het krachtige, het machtige en de enigszins akelige gekte die bezit neemt van mijn hoofdpersoon in mijn boek in woorden om te zetten.
Wekenlang was het chaos in mijn knar. De ideeën struikelden over elkaar heen en raakten zo in elkaar verstrikt dat allerlei losse flodders naar buiten schoten. Het was zo’n rommeltje, dat ik zelfs het idee had, dat ik in een soort psychose of waanzin zou geraken en nooit meer de weg naar buiten zou kunnen vinden.
Hoe kon dat zo opeens gebeuren? Het verhaal was zo klinkend helder en klaar. Zo ingewikkeld was het ook niet; het is bijna autobiografisch, weliswaar niet gebaseerd op mijn eigen levensloop, maar zo bekend. Ik had het al zeker achthonderd keer van voren naar achteren afgespeeld in mijn hoofd, ook zeker dertig keer volledig als monoloog uitgesproken en toch kon ik niet op het uitgestippelde pad blijven.
Een hele vreemde gewaarwording. Verdwaald raakte ik al wel vaker, maar zo van het padje af, was mij onbekend. Maar gelukkig heb ik de boel weer bij elkaar kunnen rapen en ben ik weer op dat rechte pad aanbeland. De storm is gaan liggen, de chaos is verdwenen. Vanavond kan ik weer verder!
Hallo